MENU

Ons leven draait om de honden

Deel 2 juni 2018 Deel 1 juni 2017

En dan zijn we alweer een jaar verder en heeft het leven hier zijn normale loop genomen, iets wat ik mij een jaar geleden totaal niet kon voorstellen. Vandaag, nu ik dit tik, is het 19 juni en op de kop af een jaar geleden dat zij geopereerd is en vanaf toen zal ik nu iets over het laatste jaar schrijven. Natuurlijk hebben mijn volgers alles op de voet kunnen volgen via de krabbels maar om het geheel af te ronden maak ik nu deel2 in beknopte vorm. De operatie verliep prima en voorspoedig hoewel Bob zei dat ik er niet bij had willen zijn omdat het niet fijn is om te zien en dat kan ik mij volledig voorstellen. Voor geen prijs had ik er bij wíllen zij want ik denk dat ik kotsend ter aarde gestort zou zijn . . . Geluiden van gezaag en gezucht omdat zoiets zwaar en intensief werk is . . . Eind van de dag konden wij haar ophalen en natuurlijk kreeg ik tussendoor telefoontjes hoe alles verliep en verlopen was. Zij was volkomen 'bij' en liep op 3 beentjes, wat sowieso al hartbrekend was om te zien, helemaal kaal aan haar linker achterzijde en een niet eens zo'n grote snee. Zware pijnstilling mee, en zoals altijd op mijn verzoek een extra lange periode met deze middelen en een langzame afbouw. De komende 14 dagen, kort uitlaatje buiten en verder mocht zij gewoon in huis achter mij aan hampelen. Zij heeft helemaal geen kap oid om gehad want en dat is écht waar, zij heeft geen enkele keer aan de wond gezeten, zo apart! Eten deed zij vanaf dag 1 ook prima en haar gedrag was volkomen normaal en dat was heel fijn. Nu lijkt het zo allemaal hiephiephoera maar dat was het zeker niet. Ja wel de eerste twee weken, nog in de opluchting leven van het geslaagde operatiegevoel. Toen de hechtingen er uit gingen met twee weken zei Bob 'zo, ja en nu mag zij alles'. . . Wij stonden sprakeloos te kijken en wat bedoelt hij nou?' 'Ja, zij mag weer los buiten en spelen met de andere meiden' Uiteraard werden wij overdonderd door deze mededeling en op de terugweg naar huis hebben wij haar inderdaad voor het eerst op een veilig stukje los gelaten waarbij zij nog  in het water viel ook . . . Toen brak er een spannende en vaak nare tijd aan waarbij ik mij regelmatig ongerust maakte en er liggen dan ook heel wat traantjes van mij in het bos. Zij bleef op drie beentjes hinken, ging haar goed af en had dat geaccepteerd. Er is heel veel communicatie tussen Bob en mij geweest, appjes en bezoekjes, hij bleef open staan voor mijn ongerustheid. Hij wilde absoluut niet dat ik ongerust was en had altijd een luisterend oor en adviserende functie. Telkens weer kon hij mij gerust stellen hoewel dat maar een dag geldig bleef voor mij want daarna geloofde ik er niet meer in. Maar eerlijk is eerlijk, hij zag toch ook wat ik zag en we besloten om de operatie aan haar andere heup nog even uit te stellen omdat zij eerst het beentje voor 100% moest gebruiken voor je die stap neemt. Ik moest wandelen op geaccidenteerd terrein en kwam het goed uit dat het bos hier nog een puinhoop was want ik liep twee maal per dag een uur over onverhard terrein met de nodige diepe trackersporen, hobbels en kuilen. Dit was voor poppetje nodig om haar te er toe te dwingen om haar linkerbeentje ook te gebruiken om haar evenwicht te bewaren. Eindelijk eindelijk zag ik na een aantal maanden toch het effect en Bob verbaasde zich er over hoe snel de spierontwikkeling weer toe nam en, heel belangrijk, tweezijdig! Dat betekent dat zij haar niet geopereerde kant ook gewoon gebruikt en als zij daar ook maar enigszins pijn of last van zou hebben, dit nooit het geval zou zijn! Volgens hem heb ik een bodybuilder van Laura gemaakt en op een gegeven moment zei hij dat zij net zo gespierd is als een Rottweilerteef en ik absoluut met haar op de max zit! Hij vroeg of ik echt elke dag zo lang met haar liep en toen ik dat bevestigde en er bij zei dat ik dit twee keer per dag doe, was hij flabbergasted . . . Ongelofelijk volgens hem want de meest huishonden kunnen hier niet aan tippen! Ja en daar om zegt hij dat de operatie bij Laura zo succesvol verlopen is en ook daarom wordt zij voorlopig, en misschien wel nooit, aan haar andere heup geopereerd want hij gaat absoluut niet snijden in zo'n prachtige spiermassa en een hond in zo'n superconditie! Wel krijgt zij nog altijd een zeer lage dosis ontstekingsremmer om een bepaalde spiegel in haar bloed te houden want zij heeft natuurlijk wel artrose in haar niet geopereerde heupje. Heel soms als wij een extra grote wandeling gemaakt hebben of gaan doen, voornamelijk de setterwandelingen, die niet zo zeer lang zijn maar wel intensief door het geraus met andere honden, krijgt zij een beetje meer onderhoudsmiddel voor de zekerheid om haar te behoeden voor pijn. Maar in dit hele jaar hebben wij nog nooit gemerkt dat zij teveel of te intensief is mee geweest! Ik kan dan ook met een gerust hart zeggen dat wij onze doelstellingen bereikt hebben, een vrije, blije hond, die zonder pijn een hondenleven leidt zoals wij dat voor ogen hebben! Vandaar ook mijn fanatieke wandelingen met haar en de meiden, goed voor hen en goed voor mij! Verder kun je het verloop van het leven met onze honden lezen op de krabbels en hoop ik dat ik NOOIT Laura3 hoef te schrijven! Ja toch nog even dit. Uiteraard heb ik in de loop van de tijd talloze tips privé ontvangen over allerlei middeltjes en behandelingen, de één nog fraaier dan de ander. Soms twijfelde ik wel en dacht, na het lezen op internet van een gebruiksaanwijzing dat het eventueel misschien iets kon toevoegen voor Laura. Maar altijd vroeg ik allereerst advies aan mijn goeroe . . . en net zoveel keren zei hij 'nee niet doen heeft geen enkele meerwaarde voor Laura, blijf doen zoals je doet en je geeft topvoer dus is het totaal niet nodig'. Dus bij deze, poppetje heeft NOOIT maar dan ook echt NOOIT wat voor toevoeging of voedingssupplement gehad, zij dankt haar prachtige conditie aan het slagen van de operatie, de juiste voeding en de uitgebalanceerde bewegingstherapie, enuhh een hele hoop liefde als extraatje!   .